Zamiast lepić swoje modele, siedzę nad maluchami w 1/144 dla purchlaków. Od początku I epidemii światowej ze dwadzieścia ich zrobiłem.
Z czasem pokażę co ciekawsze.
Dla mnie to eksperymenty, testuję nowe techniki i efekty, coś tam się nauczę na wojskowych. Sporo wprawy z kalkami i lakierowaniem przy dużych pasażerach. A przy okazji młody się cieszy.
Klejenie w 1/144 to głównie maskowanie... Setki malutkich kawałków taśmy na każdy model.
Ostatnie dwa:
Tornado ECR Revell.
Samo klejenie bez problemów, jakaś minimalna ilość szpachli przy doklejanych wlotach powietrza. Kalki na grubym filmie, łatwe do nakładania, czarne jeszcze w miarę reagujące na zmiękczanie. Tam gdzie kolory, czyli biały jako baza i na to kolor już nie szło zmiękczyć do końca.
Ogólnie to się mocno wpakowałem z nim. Modelik za dwie dychy, a robota trwała ze dwa miesiące, mam na to ze 20h miesięcznie.
Trzy kolory kamo plus dwa na tygrysie, masa detali innym kolorem, chora ilość kalkomanii.
Tak, zapomniałem rozmazać brudu za przednim podwoziem.
DC-47 Karaya. Od producenta są kalki, ramki to Roden.
Świetnie się kleił, śladowe ilości szpachli, na łączeniu na klapach i na krawędziach natarcia centropłata, bo bardziej zależało mi na dopasowaniu go do kadłuba. Tu też kleiłem najpierw górę płatów do kadłuba, potem dolne połówki płata.
Kalki trudne, bardzo delikatny film, tam gdzie niebieski, opornie reagujące na zmiękczanie. Wycięcia na okna minimalnie za duże, więc trzeba było retuszować. Czarne krawędzie natarcia z kalek, niewykonalne. Więc kolejne maskowanie... Czarny przed kabiną miał być z dwóch kawałków kalki, nijak to nie pasowało.
Przejście biały/srebrny maskowane po nałożeniu pasa kalkomanii na oknach jako linii odniesienia.
