W związku z dobrym odbiorem mojego modelu JU-87G-2 Stuka, postanowiłem dzisiaj wrzucić zdjęcia modelu P-51D Mustang z firmy Tamiya, oczywiście w skali 1/32. Model kleiłem tuż przed sztukasem pomiędzy początkiem grudnia 2019, a końcem marca 2020. Cóż można powiedzieć o samym modelu? Firma Tamiya to taki plastikowy Haliński, jednak żeby być bardziej precyzyjnym, to jest taki Haliński do kwadratu. Sam model posiada mnóstwo części, wiele detali, kompletny przedział silnika i co najlepsze, między innymi okapotowanie silnika jest na magnesy. Dzięki temu, można je zakładać na model w celu prezentacji samolotu gotowego do lotu. Jak widzicie ja z tego nie korzystam, ponieważ sporo się napracowałem przy silniku, więc warto go pokazać.
Model kleiłem ponieważ nie ma dobrego Mustanga w kartonie. Oczywiście bryłowo AH jest bez zarzutu, jednak srebrne modele z kartonu, bez efektów 3D i waloryzacji, totalnie do mnie nie przemawiają. Jeżeli będzie reedycja modelu w malowaniu Olive Drab (np. Frenesi), to kupie na pewno. No ale wróćmy do plastiku.
W modelu wykorzystałem:
-tablica Yahu (mieszane odczucia, znacznie lepsza jest Barracuda żywiczna),
-Eduard PE Interior,
-Eduard PE exterior,
-opony Barracuda (najlepsze na rynku, kupiłem również eduarda, niestety proporcje felgi do opony są zaburzone. Również miałem ResKit, ale jest ze 2mm za szeroka i z napisami "Aero Classic" 'sic!', widać że towarzysze nie odrobili lekcji),
- cały zestaw kalek HGW Wet Transfer (polecam, te Tamiya są równie grube, jak Hasegawa),
-celownik z muszką od Mastera (miałem jeszcze KM, ale nie było sensu ich używać).
Jak widać na zdjęciach postanowiłem pozbyć się nitów na powierzchni skrzydeł. Zajęło mi to bardzo długo i wątpię, że w przypadku budowy raz jeszcze tego modelu zrobiłbym to samo. Zwaloryzowałem silnik o wszystko co udało mi się znaleźć w monografiach, to samo w kwestii kokpitu i wnęki podwozia.
Malowanie! A no właśnie model nie wyszedł mi tak, jak założyłem. Pokrycie aluminium, mimo że w teorii proste, bo przecież jednolite, pokonało mnie. Jak widać model wygląda zwyczajnie jak srebrny, a nie aluminiowy. W dodatku trochę przesadziłem z brązowym washem i przez to w odbiorze jest za ciemny. Wracając do farb. Malowanie to głownie Tamiya i Alclad, natomiast niebieski to pomarańczowa Hataka. Z tym drugim wszystko by było spoko, bo nakupowałem różnych odcieni, dałem podkład dwukolorowy jak w zaleceniach, żeby zróżnicować odbiór itd. Początkowo wyglądało git. Problemy się zaczęły pojawiać jak okazało się, że od dotykania, Alclady zmieniały odcień (wycierał się metaliczny pigment). Jeszcze gorzej było w przypadku przyklejenia taśmy maskującej i oderwania jej. Oczywiście poszukałem info w necie i okazało się, że to jest przypadłość tych farb. W związku z tym postanowiłem to zabezpieczyć lakierem. Zrobiłem tym co zwykle, czyli Gunze GX-112, i co? I w reakcji z lakierem wszystkie Alclady się zmatowiły, a z chromu zrobił się zwykły srebrny. Dlatego ten model, w moim odczuciu, nie wygląda tak jak powinien.
Jest jeszcze jeden mały błąd. Część numeru ewidencyjnego na sterze kierunku powinna być biała (według analizy wykonanej przez Zbigniewa Kolachę w magazynie Aero). Niestety kalkomania tego nie przewidziała, natomiast moje próby wycięcia szablonu i malowania wyszły tragicznie.
Tak czy inaczej sam model jest fantastyczny. Części można składać bez kleju jak klocki. Spasowanie jest perfekcyjne. Detale na powierzchni tak samo. Ten model bez dodatków, będzie również wyglądał doskonale.
Pora na zdjęcia. Na początku z warsztatu: łoże silnika i ściana przeciwogniowa oraz wnęka podwozia.
No i całość. Zdjęcia już robione aparatem w namiocie bezcieniowym.
Dziękuję bardzo za uwagę.
Pozdrawiam!
